Birleşik Arap Cumhuriyeti

Birleşik Arap Cumhuriyeti
الجمهورية العربية المتحدة (Arapça)
el-Cumhûriyye el-ʿArabiyye el-Müteḥîde
Birleşik Arap Cumhuriyeti الجمهورية العربية المتحدة (Arapça); el-Cumhûriyye el-ʿArabiyye el-Müteḥîde
1958-1971
	Bayrak Arma
	Millî marş; "Valla Zaman Ya Silahi"; (Türkçe: "Ey Benim Silahım")
Tür	Siyasi birlik; (1958-1961); Mısır'da egemen devlet; (1961-1971)
Başkent	Kahire
Resmî dil(ler)	Arapça
Yaygın dil(ler)	Mısır Arapçası; Levant Arapçası; Domarice; Yunanca; Ermenice; Kürt dilleri; Türkçe;
Resmî din	İslam
Demonim	Arap
Hükûmet	Üniter Nâsırcı tek partili Arap sosyalist cumhuriyeti Suriye ve Mısır'ın siyasi birliği; (1958-1961); Mısır'da üniter cumhuriyet; (1961-1971);
Cumhurbaşkanı
• 1958-1970
• 1958-1970	Cemal Abdünnâsır
• 1970-1971	Enver Sedat
Başbakan
• 1958-1962
• 1958-1962	Cemal Abdünnâsır (ilk)
• 1970-1971	Mahmud Fevzi (son)
Yasama organı	Ulusal Meclis
Tarihçe
• Birleşik Arap Cumhuriyeti'nin kuruluşu
• Birleşik Arap Cumhuriyeti'nin kuruluşu	22 Şubat 1958
• Mısır'ın Gazze Şeridi'ni işgali	1959
• 1961 Suriye askerî darbesi	28 Eylül 1961
• Altı Gün Savaşı	10 Haziran 1967
• Yıpratma Savaşı	1 Temmuz 1967 - 7 Ağustos 1970
• Nasır'ın ölümü	28 Eylül 1970
• BAC'nin adının Mısır Arap Cumhuriyeti olarak değiştirilmesi	11 Eylül 1971
Yüzölçümü
	1.195.000 km2
Para birimi	Mısır lirası (Mısır ve Gazze Şeridi); Suriye lirası (Suriye);
Öncüller	Ardıllar
	Hür Subaylar Hareketi
	İkinci Suriye Cumhuriyeti
İkinci Suriye Cumhuriyeti
Mısır
Günümüzdeki durumu	Mısır; Suriye; Gazze Şeridi;

Birleşik Arap Cumhuriyeti (BAC; Arapça: الجمهورية العربية المتحدة, romanize: al-Jumhūriyyah al-ʿArabiyyah al-Muttaḥidah) 1958'den 1971'e kadar Orta Doğu'da bulunan egemen bir devletti. Başlangıçta 1958'den 1961 Suriye Darbesi'nden sonra Suriye birlikten ayrılana kadar Mısır (işgal altındaki Gazze Şeridi dahil) ve Suriye arasında siyasi bir birlikti. Mısır 1971 yılına kadar resmi olarak Birleşik Arap Cumhuriyeti olarak bilinmeye devam etmiştir.

Cumhuriyet, Mısır Cumhurbaşkanı Cemal Abdünnasır tarafından yönetiliyordu. BAC, 1961 yılında dağılan Yemen Mütevekkilî Krallığı ile gevşek bir konfederasyon olan Birleşik Arap Devletleri'nin bir üyesiydi.

Tarih

Kökenler

Cumhuriyet'in kuruluşu hakkındaki Universal Newsreel

Birleşik Arap Cumhuriyeti, Suriye'deki bir grup siyasi ve askeri lider tarafından Mısır Cumhurbaşkanı Cemal Abdünnasır'a önerilen daha büyük bir pan-Arap devletine doğru ilk adım olarak 1 Şubat 1958 tarihinde kuruldu.^[2]

Suriye'de Pan-Arap duyguları geleneksel olarak çok güçlüydü ve Nasır 1956 Süveyş Krizi'nin ardından tüm Arap dünyasında popüler bir kahraman figürüydü. Dolayısıyla Suriye'de Nasır'ın Mısır'ı ile birleşme yönünde önemli bir halk desteği vardı. Arap Sosyalist Baas Partisi böyle bir birliğin önde gelen savunucusuydu.^[3]

1957'nin ortalarında Batılı güçler Suriye'nin komünistlerin eline geçmesinden endişe etmeye başladılar; ülkede oldukça örgütlü bir Komünist Parti vardı ve yeni atanan Genelkurmay Başkanı Afif el-Bizri bir komünist sempatizanıydı. Bu durum 1957 Suriye Krizi'ne neden oldu ve ardından Suriyeliler Mısır'la birleşme çabalarını yoğunlaştırdı.^[4] Nasır, aralarında Devlet Başkanı Şükri el-Kuvvetli ve Başbakan Halid el-Azm'ın da bulunduğu bir Suriye heyetine hükûmetlerini komünistlerden temizlemeleri gerektiğini söyledi, ancak heyet buna karşı çıktı ve Nasır'ı sadece Mısır'la tam bir birliğin "komünist tehdidi" sona erdireceği konusunda uyardı.^[4] Abdüllatif Bağdadi'ye göre Nasır başlangıçta Suriye ile tam bir birliğe direnmiş, bunun yerine federal bir birlikten yana olmuştur. Ancak Nasır "Komünistlerin yönetimi ele geçirmesinden daha çok korktu" ve tam bir birleşmeyi kabul etti.^[4] Halid Bekdaş liderliğindeki Suriye Komünist Partisinin artan gücü, önde gelen üyelerinin bir çıkış yolu bulmak için endişelendiği bir iç krizden muzdarip olan Suriye Baas Partisini endişelendiriyordu.^[4] Suriye, 1954 yılında Edib Çiçekli'nin askeri rejiminin devrilmesinden bu yana demokratik bir hükûmete sahipti ve Arap birliğine yönelik halk baskısı parlamentonun yapısına da yansımıştı.^[4]

El-Bizri 11 Ocak 1958'de askeri subaylardan oluşan bir Suriye heyetini Kahire'ye götürüp Suriye-Mısır birliğini bizzat teşvik ettiğinde, Nasır hızlı bir birleşmeyi tercih etti. Bu heyetten sadece Selahaddin el-Bitar ve Ekrem el-Havrani gibi Suriyeli birlik yanlılarının önceden haberi vardı; Kuvvetli ve Azm bir gün sonra haberdar oldular ve bunu bir "askeri darbe" olarak değerlendirdiler.^[5]^[6]

Nasır'ın birlik için öne sürdüğü son şartlar kesin ve müzakere edilemez nitelikteydi: "birplebisit, partilerin feshedilmesi ve ordunun siyasetten çekilmesi". Plebisit çoğu Suriyeli elit için makul görünse de son iki şart son derece endişe vericiydi. Bunun Suriye'deki siyasi hayatı yok edeceğine inanıyorlardı.^[7] Bu endişelere rağmen Suriyeli yetkililer artık geri dönmek için çok geç olduğunu biliyorlardı. Suriye'deki elit kesim Mısır ile birleşmeyi ehven-i şer olarak görüyordu. Nasır'ın şartlarının adil olmadığına inanıyorlardı ancak hükûmetlerinin maruz kaldığı yoğun baskı göz önüne alındığında başka seçenekleri olmadığına da inanıyorlardı.

Mısırlıların ve Suriyelilerin birleşme lehinde oy kullandığı iki farklı plebisit 21 Şubat 1958'de Mısır ve Suriye'de yapıldı.^[8] Sonuçlar 22 Şubat'ta açıklandı^[9] ve Nasır Birleşik Arap Cumhuriyeti'nin yeni cumhurbaşkanı ilan edildi.^[1]

Mısırlı ve Suriyeli liderler protokolleri imzaladı, ancak Azm bunu gönülsüzce yaptı.^[10] Nasır yeni cumhuriyetin başkanı oldu ve çok geçmeden Suriyeli komünistlere ve birlik karşıtlarına karşı Bizri ve Azm'ın görevlerinden alınmasını da içeren bir baskı uyguladı.^[5]^[11]

Nasır, Suriye Devlet Başkanı Şükri el-Kuvvetli ile Birleşik Arap Cumhuriyeti'ni kuran birlik anlaşmasını imzalarken, 1 Şubat 1958

Erken tarih

Birliğin savunucuları Nasır'ın Suriye'yi yönetmek için Baas Partisini kullanacağına inanıyorlardı. Fakat Nasır'ın niyeti hiçbir zaman iktidarı eşit bir şekilde paylaşmak değildi. Nasır, 400'ü Mısır'dan, 200'ü Suriye'den olmak üzere 600 üyeli bir Ulusal Meclis ilan eden ve Baas dahil tüm siyasi partilerin dağıtılmasını öngören yeni bir geçici anayasa oluşturdu. Nasır her vilayete iki başkan yardımcısı atayarak Mısır'a Bağdadi ve Abdülhakim Amir'i, Suriye'ye ise Sabri el-Aseli ve Baas liderlerinden Ekrem el-Havrani'yi atadı. 1958 yeni geçici anayasası kabul edildi.^[12]

Nasır eski Baas Partisi üyelerinin önemli siyasi pozisyonlara gelmesine izin verse de bu kişiler hiçbir zaman hükûmette Mısırlı yetkililer kadar yüksek mevkilere ulaşamadılar. Nasır, 1959-60 kış ve bahar aylarında önde gelen Suriyelileri yavaş yavaş nüfuzlu pozisyonlardan uzaklaştırdı. Örneğin Suriye Sanayi Bakanlığında en üst on üç pozisyondan yedisi Mısırlılar tarafından dolduruldu. Genel Petrol İdaresinde ise en üst düzey altı yetkiliden dördü Mısırlıydı. 1958 sonbaharında Nasır, Suriye'deki işleri denetlemek üzere Zekeriya Muhiddin, Havrani ve Bitar'dan oluşan üçlü bir komite kurdu. Her ikisi de Baasçı olan son ikisini Kahire'ye taşıyarak, Suriye'nin BAC içinde nasıl yönetilmesi gerektiği konusunda kendi fikirleri olan önemli siyasi figürleri etkisiz hale getirdi.^[3]

Suriye'de Mısır ile birleşmeye karşı muhalefet arttı. Suriye Ordusu subayları Mısırlı subaylara tabi olmaktan rahatsızdı ve Suriyeli Bedevi kabileler Nasır'a sadık kalmalarını engellemek için Suudi Arabistan'dan para alıyordu. Ayrıca, Mısır tarzı toprak reformu Suriye tarımına zarar verdiği için tepkiyle karşılandı, komünistler nüfuz kazanmaya başladı ve Baas Partisinin birliği destekleyen entelektüelleri tek partili sistemi reddettiler. Suriye Propaganda Bakanı Mustafa el-Barudi, "Mısır maiyetinin en küçük üyesi bile ülkemizi miras aldığını düşünüyordu. Mısırlılar her yere ahtapot gibi yayıldılar" dedi.^[13] Nasır, Suriye'deki sorunları tam olarak ele alamadı, çünkü bunlar onun için yeniydi ve Suriye'yi yönetmek için Suriyelileri atamak yerine bu görevi Amir ve Abdülhamid Serrac'a (Suriyeli bir ordu yetkilisi ve Nasır sempatizanı) verdi.^[14]

Mısır'da durum daha olumluydu; GSMH yüzde 4,5 oranında büyümüş ve sanayi hızla gelişmişti. 1960 yılında Nasır, Mısır basınını devletleştirerek kendi kişisel sözcüsü haline getirdi.^[15]

Dış ilişkiler

Bu birlik dünyanın diğer ülkeleri tarafından Ürdün'e yönelik büyük bir tehdit olarak yorumlandı. Suriye, Kral Hüseyin'e karşı Ürdünlü komplocular için bir kışkırtma ve sığınak kaynağı olarak görülüyordu. Mısır'ın Batı'nın bölgedeki müdahalesine (ve dolayısıyla özellikle İngilizler ile Ürdün ve Irak monarşileri arasındaki yakın ilişkiye) düşman bir devlet olarak kendi statüsü de baskıyı artırdı. Hüseyin, Irak Kralı II. Faysal'a BAC'ye karşı Ürdün-Irak birliğini önererek karşılık verdi; böyle bir birlik 14 Şubat 1958'de Arap Federasyonu olarak kuruldu. Ürdün ve Irak, yüzde 80'i Irak, kalan yüzde 20'si Ürdün tarafından karşılanacak olan birleşik bir askeri bütçe ile birleşik bir askeri komutanlık kurmayı kabul etti. Anlaşma çerçevesinde her iki ülkenin askerleri değiş tokuş edildi.

Yakındaki Lübnan'da Nasır karşıtı Cumhurbaşkanı Camille Chamoun, BAC'nin kuruluşunu endişeyle karşıladı. Ülkede çoğunluğu Müslüman ve Dürzilerden oluşan Nasır yanlısı gruplar, genellikle Chamoun'u destekleyen Maruni nüfusla çatışmaya başladı ve bu durum Mayıs 1958'de bir iç savaşla sonuçlandı. Müslümanlar ve Dürziler BAC ile birleşmeyi tercih ederken, Maruniler yeni ülkenin komünizmin bir uydusu olmasından korkuyordu. Nasır, özel bir durum olarak gördüğü Lübnan'a göz dikmemiş olsa da^[16] Abdülhamid Serrac'a para, hafif silahlar ve eğitim subayları gönderme görevi vererek destekçilerini desteklemek zorunda hissetti.^[17]

14 Temmuz 1958'de Irak Ordusu subayları bir askeri darbe düzenleyerek, daha önce Ürdün ile birleşerek rakip Arap Federasyonu'nu kurmuş olan Irak Krallığı'nı devirdi. Nasır yeni hükûmeti tanıdığını ilan etti ve "Irak'a yapılacak herhangi bir saldırının BAC'ye yapılmış bir saldırıyla eşdeğer olduğunu" belirtti. Ertesi gün ABD Deniz Piyadeleri Lübnan'a, İngiliz özel kuvvetleri de Ürdün'e, bu iki ülkenin Nasır yanlısı güçlerin eline geçmesini önlemek için çıkarma yaptı. Nasır'a göre Irak'taki devrim Arap milliyetçiliğinin önünü açmıştı.^[18] Irak Devrimci Komuta Konseyinin (DKK) çoğu üyesi Irak'ın BAC ile birleşmesinden yana olsa da yeni başbakan Abdülkerim Kasım buna karşı çıktı. Said K. Aburiş, bunun nedenleri arasında Nasır'ın darbeden bir yıl önce Iraklı Hür Subaylarla işbirliği yapmayı ve onları cesaretlendirmeyi reddetmesinin ya da Kasım'ın Nasır'ı Irak'ın lideri olarak kendi üstünlüğüne bir tehdit olarak görmesinin olabileceğini belirtmektedir.^[19]

Temmuz ayının ilerleyen günlerinde ABD hükûmeti Chamoun'u ikinci dönem için aday olmamaya ikna etti. Bu da Fuad Çehab'ın Lübnan'ın yeni cumhurbaşkanı olarak seçilmesini sağladı. Nasır ve Çehab Lübnan-Suriye sınırında bir araya geldi ve Nasır, Çehab'a Lübnan'la asla birlik istemediğini, sadece ülkenin BAC'ye karşı bir üs olarak kullanılmamasını istediğini açıkladı. Bu görüşme Lübnan'daki krizin sona ermesiyle sonuçlandı; Nasır, Lübnan'daki yandaşlarını desteklemeyi bıraktı ve ABD bölgeden çekilmek için bir son tarih belirledi.^[20]

Haşimi monarşisinin 1958'de devrilmesinden sonra Irak, BAC'yi en çok destekleyen Arap devleti oldu. Irak birliğe katılmak istedi; ancak 1959'da Kasım, birlik görüşmelerini iptal etti. Kasım'ın 1963'te devrilmesinden sonra birlik fikri Mısır, Irak ve Suriye'nin BAC'yi yeniden yapılandırma önerisiyle yeniden canlandı. Önerilen birliği oluşturan üç devleti sembolize eden üç yıldızın yer aldığı yeni bir bayrak önerildi. Ancak üçlü birlik planı hiçbir zaman gerçekleşmedi. Irak üç yıldızlı bayrağı kullanmaya devam etti ve daha sonra bunu ulusal bayrak olarak benimsedi. Bu üç yıldızlı bayrak 2007 yılına kadar (bazı değişikliklerle) Irak'ın ulusal bayrağı olarak kaldı.

Bayrak

BAC, 1952 Mısır Devrimi'nin Arap Kurtuluş Bayrağı'nı temel alan, ancak BAC'nin iki parçasını temsil etmek üzere iki yıldız içeren bir bayrak benimsedi. Bu bayrak 1980'den itibaren Suriye'nin resmi bayrağı oldu. 1963 yılında Irak da benzer bir bayrak kabul etti ancak Irak'ın BAC'ye katılacağı umudunu temsil eden üç yıldız vardı. Mısır, Sudan ve Yemen'in mevcut bayrakları da yatay kırmızı, beyaz ve siyah şeritlerden oluşan Arap Kurtuluş Bayrağı'na dayanmaktadır.

Millîleştirme

Haziran 1960'ta Nasır, Suriye ekonomisini güçlü Mısır kamu sektörüyle daha uyumlu hale getirecek ekonomik reformlar yapmaya çalıştı. Ancak bu değişiklikler her iki ekonomiye de pek yardımcı olmadı. Nasır, büyümeyi özel sektöre kaydırmak yerine hem Suriye'de hem de Mısır'da eşi benzeri görülmemiş bir kamulaştırma dalgası başlattı. Bunlar, Suriyeli üst düzey ekonomi yetkililerine danışılmadan Temmuz 1961'de başladı.^[21] Tüm ithalat-ihracat firmalarının yanı sıra pamuk ticaretinin tamamı hükûmet tarafından devralındı. Nasır 23 Temmuz 1961'de bankaların, sigorta şirketlerinin ve tüm ağır sanayinin kamulaştırıldığını duyurdu. Nasır sosyal adalet ilkelerini de genişletti. Toprak sınırı 200 feddan'dan 100 feddan'a düşürüldü. Çiftçiler için faiz oranları bazı durumlarda ortadan kaldırılacak kadar düşürüldü. On bin sterlinin üzerindeki tüm gelirlere yüzde doksan vergi konuldu. İşçilerin ve çalışanların yönetim kurullarında temsil edilmesine izin verildi. Ayrıca firmalarının karından yüzde yirmi beş pay alma hakkı tanındı. Ortalama iş günü de ücretlerde bir azalma olmaksızın sekiz saatten yedi saate indirildi.^[22]

Çöküş

Birçok Suriyelinin hayal ettiği gibi iki Arap halkından oluşan bir federasyon yerine, BAC tamamen Mısırlıların egemen olduğu bir devlete dönüştü. Nasır'ın Suriye'deki tüm siyasi partilerin dağıtılmasını istemesi nedeniyle Suriye'deki siyasi yaşam da azaldı. Bu süreçte, güçlü bir şekilde merkezileşmiş Mısır devleti, Nasır'ın sosyalist siyasi ve ekonomik sistemini zayıf Suriye'ye dayatarak, Suriye iş ve ordu çevrelerinde 28 Eylül 1961 Suriye Darbesi ve BAC'nin sonu ile sonuçlanan bir tepki yarattı. Elie Podeh'e göre, "... bu birlik planı sallantıdaki Suriye kimliğini sağlamlaştırmada başarılı oldu. Aslında Suriyeliler bağımsızlıklarını kaybettikten sonra aniden Mısırlılardan farklı bir kimliğe sahip olduklarını fark ettiler."^[23]

Ekonomik zorluklara rağmen, BAC'nin çöküşüne asıl neden olan Nasır'ın yeni rejim için uygun bir siyasi sistem bulamamasıydı. Mısır'daki sosyalist gündemi göz önüne alındığında, Baas onun doğal müttefiki olmalıydı, ancak Nasır iktidarı paylaşma konusunda tereddütlüydü. Amir, Suriyeli işadamlarını yatıştırmak için ekonominin bir miktar liberalleşmesine izin verse de, Albay Abdülhamid Serrac'ın (Suriye ordusu yetkilisi ve Nasır sempatizanı) yardımıyla Ulusal Birlik'in (Baas'ın yerini alan tek parti) seçimlerine hile karıştırma kararı Baas liderlerini kızdırdı. Baas Partisi üst komitelerdeki sandalyelerin sadece yüzde beşini kazanırken, daha geleneksel muhafazakar partiler önemli çoğunluk elde etti.^[24] Serrac, Suriye'deki Ulusal Birlik'in başına getirildi ve 1960 baharında Amir'in yerine Suriye Yürütme Konseyinin başına geçti. Serrac döneminde Suriye, rejime yönelik tüm muhalefeti bastırmak üzere tasarlanmış baskıcı bir güvenlik gücü tarafından yönetiliyordu.

Kamu sektörü kontrolündeki muazzam artışlara merkezileşme yönündeki baskılar eşlik etti. Ağustos 1961'de Nasır, Şubat'tan Mayıs'a kadar Şam'dan, yılın geri kalanında ise Kahire'den yönetilen tek bir merkezi otorite lehine bölgesel hükûmetleri lağvetti. Bu merkezileşmenin bir parçası olarak Serrac, Kahire'ye taşındı ve burada kendisini çok az gerçek güce sahip buldu. 15 Eylül 1961'de Suriye'ye dönen Serrac, Nasır ve Amir ile görüştükten sonra 26 Eylül'de tüm görevlerinden istifa etti.^[25]

Suriye'yi gözetleyecek yakın bir müttefiki olmayan Nasır, ordunun artan huzursuzluğundan habersizdi. 28 Eylül'de bir grup subay darbe düzenleyerek Suriye'nin BAC'den bağımsızlığını ilan etti. Darbe liderleri, Suriye'yi Mısır'la eşit bir konuma getireceğini düşündükleri şartlar altında bir birliği yeniden müzakere etmeye istekli olsalar da Nasır böyle bir uzlaşmayı reddetti. Nasır, başlangıçta yeni rejimi devirmek için asker göndermeyi düşündüyse de Suriye'deki son müttefiklerinin de yenildiği haberini alınca bundan vazgeçti.^[26] Darbenin ardından yaptığı konuşmalarda Nasır, nihai Arap birliği hedefinden asla vazgeçmeyeceğini ilan etti. Ancak bu hedef doğrultusunda bir daha asla böylesine somut bir zafer elde edemeyecekti.

Suriye ayrıldıktan sonra

Suriye'nin 1961 yılında birlikten ayrılmasının ardından Mısır, 1971 yılına kadar "Birleşik Arap Cumhuriyeti" adını korudu.

1967'de 5-10 Haziran tarihleri arasında gerçekleşen Altı Gün Savaşı sırasında İsrail; Gazze Şeridi, Batı Şeria, Golan Tepeleri ve Sina Yarımadası'nın kontrolünü ele geçirdi. Nihayetinde Sina Yarımadası 1978 yılında Mısır'a iade edildi. İsrail'in 2005 yılında Gazze Şeridi'nden çekilmesini Mısır'ın kontrolü yeniden ele alması takip etmedi. Gazze Şeridi, 2007 yılından bu yana İslamcı militan grup Hamas tarafından kontrol edilmektedir.

Coğrafya

Birleşik Arap Cumhuriyeti

Mısır

Suriye

Gazze Şeridi

Bugün var olsaydı Birleşik Arap Cumhuriyeti gezegendeki en büyük 25. ülke olurdu (Mısır 30. ve Suriye 88.). Büyüklük olarak Güney Afrika ile karşılaştırılabilir ve Fransa'nın iki katı büyüklüğündeydi. Tüm Filistin Hükûmetinin feshedilmesinin ardından Birleşik Arap Cumhuriyeti, Altı Gün Savaşı'na kadar Gazze Şeridi üzerindeki kontrolünü sürdürdü.

Kaynakça

Özel

^ ^a ^b "Cairo Wild as Nasser Takes Post". Fort Lauderdale News. 23 Şubat 1958. 4 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2023.
^ "Egypt, Syria Union Aim at Arab Unity". The San Francisco Examiner. Associated Press. 2 Şubat 1958. 4 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2023.
^ ^a ^b James P. Jankowski (2002). Nasser's Egypt, Arab Nationalism, and the United Arab Republic. Lynne Rienner Publishers. ISBN 9781588260345. 10 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2016.
^ ^a ^b ^c ^d ^e "United Arab Republic (U.A.R.)". Encyclopædia Britannica. 14 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2012.
^ ^a ^b Aburish 2004, ss. 150–151
^ Podeh 1999, ss. 43
^ Palmer 1966, ss. 53
^ "Nasser to Head Egypt-Syria Union". The Nottingham Evening Post. 22 Şubat 1958. 4 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2023.
^ "Nearly All Voters in Egypt Approve Arab Republic". The Pantagraph. Bloomington, Illinois. 22 Şubat 1958. 4 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2023.
^ Podeh 1999, ss. 49
^ Podeh 1999, ss. 44–45
^ Aburish 2004, ss. 162–163
^ Tsourapas, Gerasimos (2016). "Nasser's Educators and Agitators across al-Watan al-'Arabi: Tracing the Foreign Policy Importance of Egyptian Regional Migration, 1952–1967" (PDF). British Journal of Middle Eastern Studies. 43 (3): 324-341. doi:10.1080/13530194.2015.1102708. 20 Kasım 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.
^ Aburish 2004, s. 185
^ Aburish 2004, ss. 189–191
^ Aburish 2004, s. 164
^ Aburish 2004, s. 166
^ Aburish 2004, ss. 169–170
^ Aburish 2004, s. 172
^ Aburish 2004, s. 173
^ Stephens 1971, s. 338
^ Stephens 1971, ss. 329–30
^ Podeh, Elie (1999). The Decline of Arab Unity: The Rise and Fall of the United Arab Republic (İngilizce). Sussex Academic Press. ISBN 978-1-902210-20-9. 2 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2023.
^ Stephens 1971, s. 337
^ Stephens 1971, ss. 338–9
^ Stephens 1971, s. 340

Genel

Aburiş, Said K. (2004), Nasser, the Last Arab, New York: St. Martin's Press, s. 151, ISBN 0-312-28683-X
Palmer, Monte (1966), "The United Arab Republic: An Assessment of Its Failure", Middle East Journal, 20 (1), ss. 50-67, JSTOR 4323954
Podeh, Elie (1999), The Decline of Arab Unity: The Rise And Fall of the United Arab Republic, Sussex Academic Press, ISBN 1-84519-146-3
Stephens, Robert (1971), Nasser: A Political Biography, New York: Simon and Schuster, s. 631, ISBN 0-14-021687-1

Dış bağlantılar

Wikimedia Commons'ta Birleşik Arap Cumhuriyeti ile ilgili ortam dosyaları mevcuttur.

Encyclopedia.com 2 Ekim 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce)
Suriye: Bir Ülke Çalışması 21 Eylül 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce)

30°02′K 31°13′D / 30.033°K 31.217°D / 30.033; 31.217

[feb23-1] "Cairo Wild as Nasser Takes Post". Fort Lauderdale News. 23 Şubat 1958. 4 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2023.

[feb12-2] "Egypt, Syria Union Aim at Arab Unity". The San Francisco Examiner. Associated Press. 2 Şubat 1958. 4 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2023.

[books.google.lv2-3] James P. Jankowski (2002). Nasser's Egypt, Arab Nationalism, and the United Arab Republic. Lynne Rienner Publishers. ISBN 9781588260345. 10 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2016.

[brti2-4] "United Arab Republic (U.A.R.)". Encyclopædia Britannica. 14 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2012.

[Aburish1512-5] Aburish 2004, ss. 150–151

[6] Podeh 1999, ss. 43

[7] Palmer 1966, ss. 53

[8] "Nasser to Head Egypt-Syria Union". The Nottingham Evening Post. 22 Şubat 1958. 4 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2023.

[9] "Nearly All Voters in Egypt Approve Arab Republic". The Pantagraph. Bloomington, Illinois. 22 Şubat 1958. 4 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2023.

[10] Podeh 1999, ss. 49

[11] Podeh 1999, ss. 44–45

[12] Aburish 2004, ss. 162–163

[13] Tsourapas, Gerasimos (2016). "Nasser's Educators and Agitators across al-Watan al-'Arabi: Tracing the Foreign Policy Importance of Egyptian Regional Migration, 1952–1967" (PDF). British Journal of Middle Eastern Studies. 43 (3): 324-341. doi:10.1080/13530194.2015.1102708. 20 Kasım 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.

[14] Aburish 2004, s. 185

[15] Aburish 2004, ss. 189–191

[16] Aburish 2004, s. 164

[17] Aburish 2004, s. 166

[18] Aburish 2004, ss. 169–170

[19] Aburish 2004, s. 172

[20] Aburish 2004, s. 173

[21] Stephens 1971, s. 338

[22] Stephens 1971, ss. 329–30

[23] Podeh, Elie (1999). The Decline of Arab Unity: The Rise and Fall of the United Arab Republic (İngilizce). Sussex Academic Press. ISBN 978-1-902210-20-9. 2 Şubat 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Şubat 2023.

[24] Stephens 1971, s. 337

[25] Stephens 1971, ss. 338–9

[26] Stephens 1971, s. 340

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

g t d Arap milliyetçiliği
İdeoloji	Arap sosyalizmi Baasçılık Nâsırcılık Panarabizm Üçüncü Enternasyonel Teori
Tarih	Arap Ayaklanması Filistin Mandası'nda toplumlararası çatışma 1936-39 Arap ayaklanmaları 1920 Irak İsyanı Huzistan'da Arap ayrılıkçılığı 1979 Huzistan ayaklanması Büyük Suriye İsyanı 1941 Irak askerî darbesi Anglo-Irak Savaşı Arap-İsrail savaşları Süveyş Krizi Altı Gün Savaşı Yıpratma Savaşı Yom Kippur Savaşı İsrail-Filistin çatışması 1952 Mısır Devrimi Irak İntifadası Cezayir Bağımsızlık Savaşı 14 Temmuz Devrimi 1959 Musul Ayaklanması 1961 Suriye askerî darbesi Arap Soğuk Savaşı Kuzey Yemen İç Savaşı Ramazan Devrimi 1963 Suriye askerî darbesi Zufar Ayaklanması Kasım 1963 Irak askerî darbesi Aden Krizi 1966 Suriye askerî darbesi 17 Temmuz Devrimi 1969 Sudan askerî darbesi 1969 Libya askerî darbesi Kara Eylül Olayları Lübnan İç Savaşı
Konseptler	Araplaşma Arap kimliği Arap Birliği (plan) Arap dünyası
Kişiler	Mişel Eflak Casim Elvan Yaser Arafat Abdürrahman Arif Abdüsselam Arif Zeki el-Arsuzi Beşşar Esad Hafız Esad Cemal el-Etâsî Mansur el-Atraş Sultan el-Atraş Tarık Aziz Ahmed Hasan el-Bekir Ahmed bin Bella Selahaddin el-Bitar İzzet Derveze I. Faysal Muammer Kaddafi Reşid Ali Geylani George Habaş Mustafa Satı Bey Hüseyin bin Ali (Mekke emiri) Saddam Hüseyin Emin el-Hüseynî Salah Cedid Abdurrahman el-Kevakibi Cemal Abdünnâsır Adnan Paçacı Amin Rihani Fuad er-Rikabi Abdullah Rimavi Hamdin Sabahi Konstantin Züreyk
Örgütler	El-Evde El-Fetat Cemiyeti Al-Mourabitoun Arap Baası Arap Baas Hareketi Arap Federasyonu Arap Yüksek Komitesi Arap İslam Cumhuriyeti Arap Kurtuluş Ordusu Arap Milliyetçi Hareketi Arap Sosyalist Eylem Partisi Arap Sosyalist Birliği (Mısır) Arap Sosyalist Birliği (Irak) Arap Sosyalist Birlik Partisi (Suriye) Arap Yarımadası Halk Birliği Nakşibendi Ordusu Baas Partisi Baas Partisi (Irak ağırlıklı hizip) Baas Partisi (Suriye ağırlıklı hizip) Fetih (siyasi parti) Arap Cumhuriyetleri Federasyonu Irak Devrimcileri Genel Askeri Konseyi Bağımsızlık Partisi (Filistin Mandası) Lübnan Ulusal Hareketi Libya Arap Sosyalist Birliği Ulusal Kurtuluş Cephesi (Cezayir) Filistin Kurtuluş Örgütü Filistin Halk Kurtuluş Cephesi Retçi Cephe Cihad ve Kurtuluş Yüksek Komutanlığı Arap Cumhuriyetleri Birliği (1972) Birleşik Arap Cumhuriyeti Birleşik Arap Devletleri Birleşik Siyasi Komutanlık
Edebiyat	Arap Uyanışı Diriliş Yolunda Tek Kader için Savaş
Semboller	Birleşik Arap Cumhuriyeti arması Selahaddin Kartalı Arap Federasyonu bayrağı Arap İsyanı bayrağı Kureyş Şahini Panarap renkleri
İlgili konular	Cezayir milliyetçiliği Mısır milliyetçiliği Büyük Moritanya Büyük Fas Büyük Somali Büyük Suriye Büyük Yemen Irak milliyetçiliği İslamcılık Ürdün milliyetçiliği Lübnan milliyetçiliği Libya milliyetçiliği Filistin milliyetçiliği Ümmetçilik Sahravi milliyetçiliği Somali milliyetçiliği Suriye milliyetçiliği Tunus milliyetçiliği
Kategori