Piskoposlar Koleji

Piskoposlar Koleji veya Piskoposlar Ordosu olarak da bilinir, Katolik Kilisesi'nde Papa ile birlik içinde olan piskoposların topluluğunu belirtmek için kullanılan bir terimdir. Kilise Hukuku'na göre, bir kolej, ortak bir amaç için bir araya gelen ve tek bir vücut oluşturan kişilerin topluluğudur (Latince collegium). Roma Piskoposu (Papa) kolejin başkanıdır.

Piskoposlar kolejinin yetkisi

Katolik öğretisinde, piskoposlar koleji, havariler kolejinin halefidir.^[1] Piskoposlar kolejinin bireysel üyeleri, kendi özel Kiliselerindeki pastoral bakım ve yönetimden doğrudan sorumlu olsalar da, kolej bir bütün olarak tüm Kilise üzerinde tam bir üstün güce sahiptir:

Piskopos başkanının kurulu Yüce Papa'dır [Roma Piskoposu] ve üyeleri kutsal kutsama ve baş ile hiyerarşik birlik sayesinde piskopos olan ve bu baş olmadan asla var olmayan [bu] kişi aynı zamanda evrensel kilise üzerinde yüce ve tam güce sahiptir.^[2]

Kolej, bu yüce ve tam gücü, ekümenik bir konsilde ciddi bir şekilde, ama aynı zamanda bir arada bir yerde toplanmasa bile, birleşik eylem yoluyla kullanır.^[2]

Günümüzün Katolik Kilise Hukukuna göre, piskoposların bir ekümenik konsili gibi meslektaşça hareket etme biçimlerini seçmek ve teşvik etmek Papa'nın görevidir ve böyle bir konsili toplamak, başkanlık etmek (kişisel olarak veya temsilcileri aracılığıyla), devretmek, askıya almak veya feshetmek ve kararlarını onaylamak da ona aittir.^[2] Katolik Kilisesi, konsilde toplanan veya Papa tarafından temsil edilen piskoposlar kurulunun, kesin ve mutlak (yanılmaz) olarak tutulması gereken bazı vahiy edilmiş hakikatleri öğretebileceğini öğretir.^[3]

İkinci Vatikan Konsili'nin öğretisinin açıklanması

İkinci Vatikan Konsili, piskoposların meslektaşlığı doktrinini şu şekilde ortaya koymuştur:

Tıpkı İncil'de olduğu gibi, Rab, Aziz Petrus ve diğer havarileri tek bir havariler topluluğu olarak belirlemiş ve benzer şekilde Roma Papası da, Petrus'un halefi ve havarilerin halefleri olan piskoposlar bir araya gelmiştir. Gerçekten de, dünyanın her yerinde usulüne uygun olarak kurulmuş piskoposların birbirleriyle ve Roma Piskoposu ile birlik, hayırseverlik ve barış bağı içinde birlik içinde olduğu çok eski bir uygulama ve ayrıca daha derin konuların ortaklaşa kararlaştırıldığı bir araya gelen konsiller, birçoğunun görüşü ihtiyatlı bir şekilde ele alındığında, bu iki etken zaten Episkopal düzenin meslektaşsal karakterinin ve görünümünün bir göstergesidir; ve yüzyıllar boyunca düzenlenen ekümenik konsiller de aynı karakterin açık kanıtıdır. Ve ayrıca, antik zamanlarda tanıtılan, yeni seçilenlerin yüksek rahiplik görevine yükseltilmesine katılmak üzere birkaç piskoposun çağrılması uygulamasında da ima edilmektedir. Dolayısıyla, kişi kutsal kutsama ve baş ve beden üyeleriyle hiyerarşik birlik sayesinde Episkopal bedenin bir üyesi olarak oluşturulur. Fakat piskoposlar kurulu veya organı, Petrus'un halefi olan Roma Papası ile birlikte anlaşılmadığı sürece hiçbir yetkiye sahip değildir. Papa'nın hem papazlar hem de sadıklar üzerindeki üstünlük gücü bütün ve bozulmamış olarak kalır. Görevi gereği, yani Mesih'in Vekili ve tüm Kilise'nin papazı olarak, Roma Papası Kilise üzerinde tam, yüce ve evrensel güce sahiptir. Ve bu gücü kullanmakta her zaman özgürdür. Havariler kurulunun yerini alan ve bu havarisel topluluğa sürekli varlığını veren piskoposlar düzeni, bu topluluğu başı olan Roma Papası ile birlikte ve asla bu baş olmadan anlamamız koşuluyla, evrensel Kilise üzerinde de yüce ve tam güce sahiptir. Bu güç yalnızca Roma Papası'nın onayıyla kullanılabilir. Çünkü Rabbimiz, Simon'u tek başına Kilise'nin kayası ve anahtarlarının taşıyıcısı olarak yerleştirdi ve onu tüm sürünün çobanı yaptı; Ancak, Petrus'a verilen bağlama ve çözme gücünün, başlarıyla birleşmiş olan havariler kuruluna da verildiği açıktır. Bu kurul, birçok kişiden oluştuğu ölçüde, Tanrı Halkı'nın çeşitliliğini ve evrenselliğini ifade eder; ancak tek bir baş altında toplandığı ölçüde, Mesih'in sürüsünün birliğini ifade eder. Piskoposlar, başlarının önceliğini ve üstünlüğünü sadakatle kabul ederek, kendi otoritelerini kendi sadıklarının ve hatta tüm Kilise'nin iyiliği için kullanırlar; Kutsal Ruh, onun organik yapısını ve uyumunu ılımlılıkla destekler. Bu kurulun sahip olduğu evrensel Kilise'deki en üstün güç, bir ekümenik konsilde ciddi bir şekilde kullanılır. Bir konsil, Petrus'un halefi tarafından onaylanmadığı veya en azından öyle kabul edilmediği sürece asla ekümenik olamaz; ve bu konsilleri toplamak, onlara başkanlık etmek ve onları onaylamak Roma Papası'nın ayrıcalığıdır.Aynı üniversitesel güç, dünyanın her yerinde yaşayan piskoposlar tarafından papa ile birlikte kullanılabilir; ancak, üniversite başkanı onları üniversitesel eyleme çağırırsa veya en azından dağınık piskoposların birleşik eylemini onaylar veya özgürce kabul ederse, böylece bu bir üniversitesel eylem haline gelir.

Benzersiz ilişki

Piskoposlar kurulu ile bireysel piskoposlar ve özellikle Roma Piskoposu arasındaki ilişkinin laik bir karşılığı yoktur ve bunun pratik sonuçları bir devletin veya bir kurumun çeşitli yönetim biçimleri gibi laik modellerden çıkarılamaz.^[4]

Piskoposların bir organ olarak birlik doktrini, "Kilise'yi oluşturan tüm unsurları, hem mistik hem de kurumsal, hem başpiskoposluk hem de Tanrı halkı ve hiyerarşiyi bütünleştirmeyi, yeni notalar vurmayı ve Kilise'nin yaşanmış deneyiminde üzerinde çalışılması ve teolojik olarak incelenmesi gereken yeni dengeler kurmayı" isteyen İkinci Vatikan Konsili tarafından ortaya konmuştur.^[5]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

^ New Encyclopædia Britannica (Encyclopædia Britannica Educational 1983 ISBN 978-0-85229-400-0), vol. 1, s. 989
^ ^a ^b ^c "Code of Canon Law: Table of Contents". vatican.va. 24 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2025.
^ Richardson, Alan; Bowden, John (1 Ocak 1983). The Westminster Dictionary of Christian Theology (İngilizce). Westminster John Knox Press. s. 344. ISBN 978-0-664-22748-7.
^ Weigel, George (21 Ağustos 2002). The Courage To Be Catholic: Crisis, Reform, And The Future Of The Church (İngilizce). Basic Books. s. 119. ISBN 978-0-465-09260-4.
^ "Collegiality: An Essay Towards Better Understanding" (PDF). Charles M. Murphy. Theological Studies 46. 1985. 20 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 15 Mayıs 2025.

Dış bağlantılar

Katolik hiyerarşi

[1] New Encyclopædia Britannica (Encyclopædia Britannica Educational 1983 ISBN 978-0-85229-400-0), vol. 1, s. 989

[vatican.va-2] "Code of Canon Law: Table of Contents". vatican.va. 24 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2025.

[3] Richardson, Alan; Bowden, John (1 Ocak 1983). The Westminster Dictionary of Christian Theology (İngilizce). Westminster John Knox Press. s. 344. ISBN 978-0-664-22748-7.

[4] Weigel, George (21 Ağustos 2002). The Courage To Be Catholic: Crisis, Reform, And The Future Of The Church (İngilizce). Basic Books. s. 119. ISBN 978-0-465-09260-4.

[5] "Collegiality: An Essay Towards Better Understanding" (PDF). Charles M. Murphy. Theological Studies 46. 1985. 20 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 15 Mayıs 2025.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]