Toprak Ana (kitap)
 | |
| Yazar | Cengiz Aytmatov |
|---|---|
| Ülke | Sovyetler Birliği |
| Dil | Rusça |
| Tür | Roman |
| Yayım | 1963 |
| Sayfa | 136 |
| OCLC | 949363253 |
Toprak Ana, Kırgız yazar Cengiz Aytmatov'un 1963 tarihli romanı. Aytmatov bu romanı ile Lenin Ödülü'ne layık görülmüştür. Romanın konusu II. Dünya Savaşı yıllarında bir köyde geçer. Oğullarını, kocasını ve gelinini kaybeden roman başkişisi ile savaşın yıkıcı etkileri işlenir. Yazarın ilk romanıdır ve kendi hayatından izler taşımaktadır.
Konusu
[değiştir | kaynağı değiştir]Roman ana konusu II. Dünya Savaşı'nın Sovyetler Birliği'ne bağlı Kırgızistan'ın sakin bir köyünde yarattığı değişimdir. Tüm bu değişim Tolgonoy adındaki bir anne ekseninde ele alınır. Tolgonoy sık sık Toprak Ana ile konuşarak acı ve dertlerini paylaşmaktadır. Diyaloglarla devam eden romanda geriye dönüş tekniği de vardır.[1]
Başkişi Tolgonoy kolhoz işiyle meşguldür. İşini severek yapmaktadır. Suvankul adındaki bir adamla evlenir. Evlilikleri aşk evliliğidir ve Kasım, Masalbeg ve Caynak adlarında üç çocuk sahibi olurlar. Savaş patlak verince aile yapısı bozulur. Tolgonoy önce eşini sonra da oğullarını askere yollamak zorunda kalır ve ölüm haberlerini alır. Bu noktadan sonra Tolgonoy, oğlu Kasım'ın eşi Aliman ile yalnız kalır. Onu öz kızı gibi sahiplenir. Bu iki kadın bundan sonra cephe gerisinde lojistik konularda etkin olur. Erkekler savaşta ölünce de köydeki çoğu iş kadınların üstüne kalır. Bu noktada onların ciddi özverisi etkili olur. İlerleyen süreçte Aliman bir çoban tarafından hamile kalmıştır. Bebeği doğururken kendisi ölür. Tolgonoy bu bebeği de torunu gibi sahiplenir ve zor şartlar altında yetiştirir.[2]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Aydın, Selma (2016). Cengiz Aytmatov’un Eserlerinde Şahıslar Kadrosu (Yüksek Lisans). İstanbul: Aydın Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. s. 10-12.
- ^ Ayık, Burçin (2015). Cengiz Dağcı ve Cengiz Aytmatov'un Bazı Romanlarında Ruslaştırma ve Sömürü Politikası Olarak Kolhoz (Yüksek Lisans). Manisa: Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. s. 59-60.