Realpolitik
Realpolitik temel olarak diplomatik veya siyasi politikaların, ideolojik, ahlaki veya etik prensiplere sıkı sıkıya bağlı kalmaktansa mevcut koşullar ve faktörler göz önünde bulundurularak yürütülmesi yaklaşımıdır. Bu anlamda, felsefi yaklaşımı, realizm ve pragmatizmle benzer yönler taşır.[1]
Genel olarak pozitif veya nötr bir terim olarak kullanılsa da, Realpolitik, bazen zorlayıcı, ahlaki olmayan veya Machiavellist olarak algılanan politikaları tanımlamak için olumsuz bir anlamda da kullanılmıştır. Realpolitik'in önde gelen savunucuları arasında Otto von Bismarck, Henry Kissinger, George H.W. Bush, George F. Kennan, Zbigniew Brzezinski, Hans-Dietrich Genscher, Deng Xiaoping, Charles de Gaulle ve Lee Kuan Yew gibi isimler yer almaktadır. Realpolitik'in zıddı Idealpolitik'tir.
Kökeni
[değiştir | kaynağı değiştir]Bu terim, ilk kez Otto von Bismarck'ın tutumuna atıfta bulunmak için kullanılmıştır. Bismarck, Avusturya ve Güney Alman devletlerine karşı İtalya ile ittifak yaparak, Avrupa imparatorlukları arasında barışçıl bir denge arayışında olan Metternich'in izinden gitmiştir. 1866'daki savaş sırasında, Avusturya'ya karşı İtalya ile ittifak yaparak ve sonra Sadowa Muharebesi sonrasında tazminat talep etmeden, Prusya Krallığı'nın otoritesi altında Alman İmparatorluğu'nun doğmasına izin vermiştir. Bu tavrı I. Wilhelm'e şu şekilde açıklamıştır:
"Bir mahkeme seçmemeliyiz, bir Alman politikası inşa etmeliyiz."
Bu yaklaşım, daha sonra 1870'te Fransa-Prusya Savaşı'nda Avusturya'nın desteğini kolaylaştırmıştır.[2]
Realpolitik'in kökenleri, Niccolò Machiavelli'ye kadar izlenebilir. Machiavelli, Prens (1513) adlı eserinde, bir hükümdarın tek amacının dini ve ahlaki meselelerden bağımsız olarak güç elde etmek olması gerektiğini savunmuş ve amaç araçları meşrulaştırır görüşünü ileri sürmüştür.[3]
Kardinal Richelieu, 30 Yıl Savaşları sırasında Machiavelli'nin teorilerini uygulamış ve raison d'État (devletin gerekleri) ifadesini icat etmiştir.
Daha derinlemesine bakıldığında, Thukydides, Peloponez Savaşı adlı eserinde özellikle Melian Diyaloğu'nda, Realpolitik'in öncüsü olarak kabul edilebilir.
Son olarak, Cavour Kontu da bu teorilerden esinlenerek Realpolitik'i kullanmıştır.
Prensip
[değiştir | kaynağı değiştir]Realpolitik, esasen barışın çok diplomatik bir şekilde yönetilmesini amaçlayan bir yaklaşımdır. Silahlanma yarışına girmemeyi hedefler. Karar alma süreci, mümkün olan en fazla veriyi göz önünde bulundurarak ve olabildiğince fazla seçeneği koruyarak yapılır. Bunun bir aracı, kamuoyunun geniş bir şekilde kabulüdür.
Realpolitik, 19. yüzyılın sonlarına doğru Avrupa'da terk edilmiştir ve yerini weltpolitike bırakmıştır. Weltpolitik, askeri üstünlük arayışına ve silahlanma yarışına dayanan bir politika olup, bu yaklaşım Birinci Dünya Savaşı'na yol açan sebeplerden biri olmuştur.[4]
Birçok politik düşünce okulu Realpolitik terimini kullanır, özellikle realistler ve marksistler. Realistler (özellikle 20. yüzyılın sonlarında Anglo-Sakson ülkelerinde), bu terimi ideolojik bölünmelerin ötesinde ulusal çıkarları arayışında kullanırlar.[5]
Realpolitik'in bir örneği, Henry Kissinger'in danışmanlığında Richard Nixon hükümetinin, Maoist Çin ile ilişki kurmaya yönelik eylemidir. Bu, ideolojik farklılıkların çok büyük olmasına rağmen — Sovyetler Birliği'ne karşı daha da büyük olan bu farklar — ve çevreleme politikası doktrinini göz önünde bulundurmasına rağmen gerçekleşmiştir.[6]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Baylis, John; Smith, Steve; Owens, Patricia, (Ed.) (Aralık 2019). The Globalization of World Politics. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-882554-8.
- ^ Chickering, Roger (Şubat 2013). "Bismarck: A Life by Jonathan Steinberg (review)". German Studies Review. 36 (1): 197–199. doi:10.1353/gsr.2013.a501326. ISSN 2164-8646.
- ^ NICCOLÒ MACHIAVELLI THE PRINCE, Routledge, 2006-05-16, ss. 54–612025-10-09
- ^ Joll, James; Martel, Gordon (2022-06-10). The Origins of the First World War. London: Routledge. ISBN 978-1-003-30673-3.
- ^ Wilkinson, Paul (2008-11-07). International Relations. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-280157-9.
- ^ goh, evelyn (Haziran 2005). "Nixon, Kissinger, and the "Soviet Card" in the U.S. Opening to China, 1971-1974*". Diplomatic History. 29 (3): 475–502. doi:10.1111/j.1467-7709.2005.00500.x. ISSN 0145-2096.
