Birinci Lyon Konsili
 |
| Makale serisinden |
| Katolik Kilisesi Ekümenik konsilleri |
|---|
 |
| 4 ve 5. yüzyıllar |
| 6 ve 9. yüzyıllar arası |
| 12 ve 14. yüzyıllar arası |
| 15 ve 16. yüzyıl |
| 19 ve 20. yüzyıl |
Birinci Lyon Konsili (Lyon I), 1245'te gerçekleşen ve Katolik Kilisesi tarafından on üçüncü olarak numaralandırılan ekümenik konsildir.
Lyon Birinci Genel Konseyi'ne Papa IV. Innocentius başkanlık etti . Kutsal Roma İmparatoru II. Friedrich tarafından tehdit edilen IV. Innocentius, 2 Aralık 1244'te Lyon'a geldi ve ertesi yılın başlarında, aynı yıl Kilise piskoposlarını konseye çağırdı. Konstantinopolis, Antakya ve Aquileia (Venedik) Latin Patrikleri ve 140 piskopos da dahil olmak üzere yaklaşık iki yüz elli piskopos yanıt verdi. Konstantinopolis Latin imparatoru II. Baudouin, Toulouse Kontu VII. Raymond ve Provence Kontu IV. Raymond Bérenger arasındaydı. Roma İmparator II. Friedrich'in kuşatması altındayken, Portekiz Kralı II. Sancho[1] ve Ad Apostolicae Dignitatis Apicem ile İmparator II. Friedrich'i[2] aforoz etmek ve tahttan indirmek için kullandı. Konsey ayrıca Kutsal Topraklar'ı yeniden fethetmek için Fransa kralı IX. Louis komutasında yeni bir haçlı seferi (Yedinci Haçlı Seferi) emrini verdi.[3]
28 Haziran'daki açılışta, Veni Creator Spiritus şarkısını söyledikten sonra, IV. Innocentius, Kilise'nin beş yarası konusunda vaaz verdi ve bunları kendi beş acısıyla karşılaştırdı: (1) hem din adamlarının hem de laik memurların kötü davranışları; (2) Kutsal Toprakları işgal eden Sarazenlerin küstahlığı; (3) Büyük Doğu-Batı Bölünmesi; (4) Macaristan'daki Tatarların zulmü; ve (5) İmparator II. Friedrich tarafından Kilise'ye yapılan zulüm.
Lyon konseyine oldukça az katılım oldu. Mevcut piskopos ve başpiskoposların büyük çoğunluğu Fransa, İtalya ve İspanya'dan geldiğinden, Bizans Rumları ve diğer ülkeler, özellikle Almanya zayıf bir şekilde temsil edildiğinden, II. Friedrich'in büyükelçisi Suessa'lı Thaddaeus, mecliste konsilin ekümenikliğine itiraz etti.[4] Innocentius bir mektupta Bulgar Kralı I. Kaliman'ı temsilciler göndermeye çağırmıştı. Cum simus super fermanında (25 Mart 1245), Ulahları, Sırpları, Alanları, Gürcüleri, Nübyelileri, Doğu Kilisesi'ni ve Roma ile birlik içinde olmayan diğer tüm Doğu Hristiyanlarını temsilci göndermeye çağırdı. Sonunda, Latin olmayan bilinen tek din adamı, Innocentius'e konseyden önce Moğollar hakkında istihbarat sağlayan Belgorod piskoposu ve Kiev metropolünün vekili Peter'dı. Tractatus de ortu Tartaorum biçimindeki bilgileri katılımcılar arasında dolaştı.[5]
İmparatorun kınanması kaçınılmaz bir sonuçtu. Büyükelçinin, sanığın düzenli olarak alıntılanmadığı, papanın hem davacı hem de yargıç olduğu ve bu nedenle tüm sürecin anormal olduğu şeklindeki itirazları, müstakbel papaya ve gerçekten ekümenik bir kiliseye başvurması kadar az başarılı oldu.[6]
5 Temmuz'daki ikinci oturumda, Calvi piskoposu ve bir İspanyol başpiskoposu imparatorun davranışına saldırdı ve sonraki 17 Temmuz'daki oturumda Innocentius, II. Friedrich'in tahttan indirilmesini ilan etti. İfade yüz elli piskopos tarafından imzalandı ve Dominikenler ve Fransiskenlere yayınlanmasının sorumluluğu verildi. Ancak IV. Innocentius, kararnameyi uygulamak için maddi araçlara sahip değildi.
Lyon Konseyi, birkaç başka disiplin cezası ilan etti:
- Sistersiyenleri ondalık ödemeye mecbur etti.
- Grandmontines Tarikatı onayladı
- Kutsal Bakire'nin Doğuşu Oktavının kurumuna karar verdi.
- Kardinallerin kırmızı bir şapka takmaları emredildi.[7]
- VIII. Bonifacius tarafından daha sonra Kararnamelerine eklenen otuz sekiz anayasa hazırladı; bunların en önemlisi, Kutsal Toprakların rahatlaması için üç yıl boyunca her yardım için yirmide bir vergi alınmasını kararlaştırdı.[8]
Katılanlar arasında, papalık papazı yapılan ve menfaatlerini çoğul olarak tutması için bir muafiyet verilen Thomas Cantilupe de vardı.[9]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Özel
- ^ Martínez 2010, s. 380.
- ^ Bellitto 2002, s. 57.
- ^ Addington 1994, s. 59-60.
- ^ Biller 2000, s. 229-230.
- ^ Maiorov 2019, ss. 10–11.
- ^ Mirbt 1911, s. 177.
- ^ Richardson 2019, s. 541.
- ^ Dondorp & Schrage 2010, s. 44.
- ^ Ambler 2017, s. 148.
- Genel
- Addington, Larry H. (1994). The Patterns of War Through the Eighteenth Century. Indiana University Press.[ISBN eksik]
- Ambler, S. T. (2017). Bishops in the Political Community of England, 1213–1272. Oxford University Press.[ISBN eksik]
- Bellitto, Christopher M. (2002). The General Councils:A History of the Twenty-One Church Councils from Nicaea to Vatican II. Paulist Press.[ISBN eksik]
- Biller, Peter (2000). The Measure of Multitude: Population in Medieval Thought. Oxford University Press.[ISBN eksik]
- Dondorp, Hary; Schrage, Eltjo J.H. (2010). "The Sources of Medieval Learned Law". Cairns, John W.; du Plessis, Paul J. (Ed.). The Creation of the Ius Commune: From Casus to Regula. 7. Edinburgh University Press.[ISBN eksik]
- Maiorov, Alexander V. (2019). "The Rus Archbishop Peter at the First Council of Lyon". The Journal of Ecclesiastical History. 71 (1): 1-20. doi:10.1017/s0022046919001143.
- Martínez, H. Salvador (2010). Alfonso X, the Learned. Cisneros, Odile tarafından çevrildi. Brill.[ISBN eksik]
- Bu madde artık kamu malı olan bir yayından alınan metni içeriyor: Mirbt, Carl Theodor (1911). "Lyons, Councils of". Chisholm, Hugh (Ed.). Encyclopædia Britannica. 17 (11. bas.). Cambridge University Press. ss. 176–177.
- Richardson, Carole M. (2019). "The Cardinal's Wardrobe". Hollingsworth, Mary; Pattenden, Miles; Witte, Arnold (Ed.). A Companion to the Early Modern Cardinal. Brill. ss. 535-556.[ISBN eksik]
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Birinci Lyon Konsili 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
